Bevroren bikini's in bruisend Bolivia

Vanaf ons eigen zonneterras met een prachtig uitzicht over het Titicaca meer ons eerste en laatste reisverslag uit Bolivia. Wat vliegt de tijd! Het lijkt wel gisteren dat we in vina del mar zaten te typen.

Vanuit vina zijn we doorgegaan naar valparaiso, waar we logeerden bij de liefste mensen van zuid amerika, en noord erbij! Wij konden ook niet weten dat het busstation onbereikbaar zou zijn omdat la presidente deze dag een bezoek bracht aan de stad. Hierdoor stond Camilo, de zoon des huizes, voor niks op ons te wachten met zn bordje "laura&stefanie", shame shame! Gelukkig liepen we een meneer tegen het lijf die het tot zijn dagtaak maakte ons op de juiste bestemming te krijgen. Dus met hem, een hele behulpzame taxi chauffeur en een briefje met het adres, kwamen we na twintig keer vragen en nog vaker verkeerd rijden aan bij het huis van Patty. Na een heel warm welkom en wat gestuntel met het spaans waren we precies op tijd voor een heerlijke warme chileense lunch, mét empanada's. Na de lunch werden we naar boven gestuurd om uit te rusten.. o. Blijkbaar was deze dag heel vermoeiend voor ons..
Na wederom wat gestuntel met het spaans kwamen we er bij het kopje aanmaaklimonade-thee (hele sterke thee aangelengd met heet water) achter dat het chileens gebruik is om Once te hebben rond 8 uur. Once = elf. Huh? Precies! Once is thee met brood rond acht uur, juuuist..
Voor de mensen die Chili inmiddels niet meer alleen van de saus kennen, we hebben ook het tweede én derde huis van Pablo Neruda bekeken! Wat een huizen had die man, hoogstwaarschijnlijk gebouwd in perioden van psychoses afgewisseld met persoonlijkheidsstoornissen.. die man was echt knetter! Maar kreeg het wel voor elkaar in elk huis een minnares te hebben, right! Vanuit patty's warme nest hadden we meer dan genoeg tijd om de stad goed te leren kennen. Valparaiso is voor ons microbussen, collectivo's en een beetje thuis. De microbus voor als je haast hebt én een doodswens, de collectivo voor als je ergens heen moet en je taxi met anderen wil delen en een beetje thuis door het warme ontvangst, de geweldige sfeer en ons logeerzusje barbarita die om de haverklap letterlijk slap van het lachen onder de tafel viel om ons steenkolenspaans! Last but not least, dé completo; een hotdog met avocado en alle andere sauzen die je kan bedenken, die je moet delen met de straathonden omdat zelfs de meest uitgehongerde bouwvakker hem niet op zou krijgen. Dat hebben we dus gedaan na het stappen met Camilo, Rosa en hun vrienden (...). Om bij te komen van deze avond en ze te bedanken, hebben we op onze laatste dag hutspot met heuse reuze ballen voor ze gemaakt.. blaren op de duimen van het schillen dus, hier geen kant-en-klaar verpakkingen :)

Volgende bestemming; de Elqui Valley, waar we een pisco tour hebben gedaan. We werden met 30 graden rondgeleid door een mevrouw in een skipak die maar bleef herhalen dat het zo'n koude winter was, terwijl wij snakten naar een koud colaatje (zonder die onprettige pisco).
Up next: woestijn! Een 17-uur durende busreis die onverwacht wat aangenamer werd omdat we per ongeluk de verkeerde bus hadden geboekt :) San Pedro de Atacama.. je waant je in een afrikaans dorp; klei, stro en heel veel zand! Die avond besloten we de sunset te bekijken in de Valley de la Luna, iets wat je echt gedaan moet hebben. We hadden echter onze tour een beetje onderschat.. het begon met rotsen beklimmen,  zandduinen bedwingen en door grotten kruipen met je zaklampje.. lang leve de bergschoenen :)
Wat doe je als er heel veel zand is? Juist! Sandboarden! Heel bizar, super cool, geweldige ervaring! Filmpje helaas niet voor publicatie beschikbaar :)

De grens tussen Chili en Bolivia is een spectaculair geheel van bergen, vulkanen, lagunes en wildlife. Daarom hebben we met een 4x4 jeep in drie dagen het gebied doorkruist. Samen met een frans meisje en duitse jongen die we al kenden uit ons hostel in san pedro én met onze geweldige chauffeur José, die ons overal veilig doorheen loodste hebben we een fantastische tijd gehad. Langs gekleurde lagunes, door bevroren rivieren, over geisers op 5000 meter, bij actieve vulkanen en op dag 3 bij de zonsopkomst over de uitgestrekte Salar de Uyuni; de witte zoutvlakte, de blauwe lucht en wij.. magisch en sprookjesachtig :) en dan zouden we bijna de hotspring vergeten; een heerlijke natuurlijke warmwaterbron! Stel je voor, bij een buitentemperatuur rond het vriespunt in je bikini in een bad van 40 graden ronddobberen.. :) ook aan wildlife geen gebrek.. volop lama's, vicuna's, vizcachas (een konijnachtige eekhoorn) wilde vossen en lunchen tussen de flamingo's! De eerste nacht hebben we een vuurtje gemaakt in een soort schuur waar we sliepen bij -20 en de tweede nacht geslapen in een hostel gebouwd van zout. Zoals gezegd, alleen het zout en wij op de salar.. niet de perfecte timing voor panne! Gelukkig hadden wij José en onze knalgekleurde regenjassen om de aandacht van een langs scheurende jeep te trekken en waren we dus zo weer op weg :)
Na deze geweldige trip reisden we door naar potosi, de hoogste stad ter wereld. In een ridicuul klein busje waar de chauffeur in woonde met zn vrouw en kinderen werden we veilig van A naar B vervoerd. We sliepen in een heerlijk luxe hostel, want in Bolivia is een tweepersoonskamer twee keer zo goedkoop als een bed op een slaapzaal in chili, wauw! Die avond zijn we een hapje gaan eten met een nederlandse motormuis. Gezellig, lekker en niet echt een grote aanslag op ons budget :)
Potosi staat bekend om de Cerro Rico, een berg waar al sinds 1545 zilver wordt gehaald. Nog steeds werken er mijnwerkers onder erbarmelijke omstandigheden, zonder goede bescherming kruipen ze op hun knieën door de gangen om mineralen te vinden. Ieder moment kan er een gang instorten.. maak jullie geen zorgen, wij zijn er weer veilig uit gekomen hoor! Het was een super indrukwekkende ervaring; lage plafonds, steile modderige paadjes, heet en koud tegelijk, alleen maar licht van een paar hoofdlampen en klimmen op steile ladders door smalle schachten.. niet geschikt voor de claustrofobischen onder ons! Zo nu en dan kwamen we een groepje mijnwerkers tegen. Het was heel leuk om met ze te praten, ze zijn erg trots op hun werk en vertellen de touristen graag alles over hun bestaan! In ruil daarvoor hadden we wat coca bladeren, frisdrank en schoolschriften voor de kinderen mee genomen. In principe is de berg van iedereen, met wat dynamiet graag je je eigen gang en dan is het van het lot afhankelijk of je heel rijk wordt of dat je eeuwig zoekt. Een harde wereld, we waren blij toen we weer daglicht zagen!
Na een heerlijke douche om al het mijnstof van ons af te spoelen, namen we een nachtbus naar La Paz. Na een korte stop van 2 uur wegens een lekke band, besloten we de stadshectiek achter ons te laten en door te reizen naar Copacobana. Hier waren we net te laat voor de boot naar Isla del Sol, maar op zn lauraenstefanies kregen we het voor elkaar op een vrachtbootje vol bier te belanden en zo hadden we de perfecte lift in de zon naar Isla del Sol. We zaten zo prinsheerlijk op het dak tussen het bier dat twee Australische jongens graag met ons mee wilden reizen. Barmhartig als we zijn, lieten we dat toe. Toegegeven, het was ook wel gezellig voor ons, omdat op dit eiland vooral ezels, lama's en zon te vinden zijn! Inmiddels zijn we twee dagen heerlijk vertroeteld door onze gastvrouw en eerder genoemde items die op dit eiland te vinden zijn :) zometeen hebben we de nachtbus naar Cusco, Machu Picchu here we come! Vandaag eindigt ons boliviaanse avontuur, maar we zijn klaar voor Peru :)

Liefs,
Stefanie en Laura